Dlatego poniżej przedstawiamy dekalog rodzica – listę, składającą się z pewnych rad, sprawdzonych w praktyce, jednak nie oznacza to, że prostych w realizacji. Część I listy do przeczytania TUTAJ.
6. Dumny – nie brzmi dumnie
W czym wyraża się niszcząca siła niedojrzałości i niepotrzebnej dumy? Przede wszystkim w tym, że ostatnie słowo musi należeć do dorosłego. Oznacza też błędne myślenie o tym, że jeśli dziecku powiedziało się „skacz”, to właśnie to będzie robić. Dla nastolatka jednak jest to polecenie do tego, by usiąść nieruchomo, ironicznie się uśmiechać i odwrócić wzrok w przeciwną stronę. Mądre podejście kryje się powstrzymywaniu wybuchów wściekłości, pozwoleniu dziecku na odrobinę buntu, nawet czasem na ostatnie słowo i odsunięcie na bok własnych, czysto egoistycznych potrzeb, a skupieniu się wyłącznie na dziecku.
7. Stop przemocy
Bicie nie jest właściwą metodą wychowawczą. Z używaniem przemocy w stosunku do nastolatka jest tak jak z bombą z opóźnionym zapłonem – prędzej czy później wybuchnie. A jeżeli już wybuchnie – zniszczy wszystko dookoła, w tym często pieczołowicie budowane relacje i zaufanie. Stąd warto trzymać nerwy na wodzy i – nawet w trudnych, krytycznych chwilach – nie poddawać się ich niszczycielskiej sile.
8. Przepraszanie to wyraz dorosłości
Trudno jest przepraszać, bo to przecież przyznanie się do winy – tak myśli wiele osób. Nic bardziej błędnego. W oczach nastolatka, dorosły, który przyznaje się do tego, że popełnił gdzieś błąd, w gruncie rzeczy zyskuje autorytet. Najbardziej niebezpiecznie jest wtedy, gdy dorosły usilnie trwa przy swoim, bojąc się, że w ten sposób osłabi swoją pozycję. Prawienie kazań, grożenie, strofowanie czy rozkazywanie są jednak bezużytecznymi sposobami. Przepraszanie – również z racji tego, że wymaga odwagi – to głównie przykład dorosłości oraz dobry sposób na zaprezentowanie dziecku praktycznej lekcji szacunku i uczciwości. Takie podejście pozwala też na ominięcie wszelkich trudności w komunikacji, jak np. gniew, buntowniczość czy odmowa.
